Beinbrot

Det heile starta seint ein torsdag kveld for nokre dager sida. Klokka var vel rundt 11, slik ho bruker å vere om kvelden - men skal eg vere ærleg så var det ikkje noko spenstig som skjedde då, så eg hoppar like greit til morgonen etter...

Klokkene mine ringte med ein styrke som ville ha fått kirkeklokkne i Kølnerdomen til å verke som ein samtale mellom to østers til samanlikning. Men eg vakna ikkje. Eg var trøyt som ein trøyt gut og tykte det var heilt ok å bli liggande. Sekre kjelder seier eg tala i svevne, eg skal ha sagt noke sånt som "I have a dream". Kva det er på godt norsk veit eg ikkje.

Etter å ha lege ein riktig god stund, fann eg det best å komme meg ut av loppekassa. Eg kom meg ut av senga raskare enn nokon kan seie: "Det å bruke andres blogger som mal for sin egen er noe av det verste jeg veit. Hvis noen jeg kjenner gjør det, så er vedkommende en tomhjernet plagiatør, og fortjener ikke å være til!". Når eg idag ser tilbake, er eg viss på at eg må ha stått opp med det gale beinet fyrst. For dere der ute som ikkje veit kva bein som er det gale, så er det åltså det høgre, men det fann eg ikkje ut før seinare.

Eg tok en rask titt på armbandsuret mitt, den viste: ett minutt på bussen går! Eg blei klin vill, og gløymde nesten den dyrebare nynorsken min! Eg løp det eg var kar om ned ifrå den haugen eg bor på (populært kalt Kopperudhøda), med sekk på ryggen og sekk på magen. Mauser'n og hagla og Krag'n lot eg ligge heime.

Plutseleg fikk eg terrenget imot meg. Alt kom liksom på ein gong. Det var nedoverbakke og sving og glatt, og eg hadde stor fart. Eg kjente eg mista kontakta med Moder Jord, men då eg fekk ho att, så var ikkje det heller noko fornøyelse. Eg landa skeivt på det gale beinet, og høyrde ein vemmeleg lyd, omtrent som når eit bein knekkes. Eg tenkte: "No, Tarjei, no har du knekt eit bein." Eg tenkte også på ein replikk av Egon Olsen: "Detta har vi'kke tid til!" Eg fekk del i stor frelse. Klokka var no kvart over sju, og dagen var enno ung.

For å gjere ein kort historie kortare - eg kom meg på sykehuset, og kom stolt heim med gips og krykkjer. Om gips og krykkjer har eg følgende å seie: Det er ikkje det minste stas med dei, dei er stort sett i vegen for det meste. Gipsen er tung, krykkjene er lange, og dei representerar begge ein djevel i kvardagen min. Eg kan gi nesten kva det måtte vere, om eg bare kunne bli kvitt dei begge med ein gong. Eg ville gjort kva som helst, bortsett ifrå å høyre på dansebandmusikk, trance, techno eller ragtime.


NB: Til dere som ikke fant dette provoserende - jeg har skrevet på nynorsk.